Репрезентацијава повторно се активира. Ќе се играат пријателски натпревари. Чудното и интересното е што нашата селекција ќе биде на две места во исто време. Една гарда предводена од Мирсад Јонуз оди за Техеран на силниот турнир, додека друга гарда предводена од Бабунски оди во Вадуз да се пресмета со нашиот омилен противник Лихтенштајн.
На многумина сигурно дека им е чудно сево ова (некои дури го исмеваат) но ова е правилен потег! Ни требаат што повеќе пријателски натпревари! Мора да играме, да се воигруваме, да пробуваме разни варијанти и состави. Добрата работа е што доколку направиме некој позитивен резултат (а за таков се смета и нерешено со било која од селекциите кои ќе бидат во Иран зошто се со многу повисок рејтинг од нашиот) ќе скокнеме доста места на ранг листата на ФИФА, што подоцна ќе ни обезбеди и поквалитетни и поатрактивни противници за пријателски натпревари.
Значи, големо БРАВО за раководството на ФФМ (една од ретките пофалби кои ги заслужуваат изминативе неколку години). Само да не направат глупост и да ги распоредат фудбалерите добро во двете селекции.
Јас мислам дека најсилниот состав треба да отпатува во Иран, додека пак онаа “Б“ селекција на играчи да отпатува во Лихтенштајн. Така, ќе можеме да се надеваме на добри резултати од Иран (од каде патем имаме убави спомени од пред неколку години кога игравме во финалето на турнирот и Виктор Треневски ја освои наградата за најдобар фудбалер) а од друга страна сите кандидати за влез во националниот тим ќе имаат шанса да покажат што знаат против Лихтенштајн.
Втора варијанта на поделба на составите би била помладите фудбалери (новите генерации) да отпатуваат во Иран каде ќе соберат едно ново позитивно искуство и ќе го покажат својот потенцијал, додека пак старата гарда (Шаќири, Христов, Милошевски...) да играат против Лихтенштајн за да видиме дали се “старо железо“ или сеуште може да послужат и во идниот квалификациски циклус.
Ваш став?